-
Συνθήκη της Αδριανούπολης (14 Σεπτεμβρίου του 1829)
Στο στρατηγείο του Ρώσου αρχιστρατήγου στην Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10-22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού – Παγασητικού κόλπου -
Πρωτόκολλο περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος ή Πρωτόκολλο του Λονδίνου
Το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830) υπογράφτηκε από τις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στις 3 Φεβρουαρίου του 1830. Ήταν η πρώτη επίσημη, διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, το οποίο θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός. Πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας. -
Συνθήκη Κωνσταντινουπόλεως
Έπειτα από διαπραγματεύσεις περίπου έξι μηνών, τον Ιούλιο του 1832 υπογράφτηκε στην Πόλη ο τελικός διακανονισμός με τον οποίο η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποδέχτηκε απο κοινού μαζί με τις τρεις «εγγυήτριες δυνάμεις» (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) και αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας, αλλά και την γραμμή συνόρων Παγασητικού – Αμβρακικού. -
Συνθήκη Λονδίνου
Παραίτηση της Μεγάλης Βρετανίας από το δικαίωμα προστασίας των Επτανήσων και η ένωσή τους με την Ελλάδα κάτω από καθεστώς ουδετερότητας. -
Πρωτόκολλο Λονδίνου
Περιορίζει την ουδετερότητα µόνο στην Κέρκυρα και τους Παξούς. -
Ψήφισμα Βουλής Επτανήσου (23 Σεπτεμβρίου 1864):
Ένωση με το ελληνικό κράτος. -
Συνθήκη Βερολίνου (13 Ιουλίου 1878):
Τροποποιείται η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που δημιουργούσε τη "Μεγάλη Βουλγαρία", μετά το νικηφόρο πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1877-1878 -
Σύμβαση Κωνσταντινούπολης (20 Ιουνίου 1881):
Συνάπτεται μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ελλάδα προσαρτά τη Θεσσαλία πλην της Ελασσόνας και την περιοχή της Άρτας. -
Συνθήκη Λονδίνου (17 Μαϊου 1913)
Η Αλβανία γίνεται αυτόνομο κράτος.Τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ορίζονται στη γραμμή Αίνου - Μηδείας. Στο άρθρο 2 ορίζονται με σαφήνεια τα σύνορα: «Η αυτού Μεγαλειότης ο Αυτοκράτωρ των Οθωμανών εκχωρεί προς τας Αυτών Μεγαλειότητας τους Συμμάχους Ηγεμόνας πάσας τας επί της ευρωπαϊκής ηπείρου εδαφικάς εκτάσεις της Αυτοκρατορίας Αυτού προς δυσμάς γραμμής αρχομένης από της επί του Αιγαίου Πελάγους Αίνου μέχρι της επί του Ευξείνου Πόντου Μηδείας, εξαιρουμένης της Αλβανίας». -
Συνθήκη Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου 1913):
Τα σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας ορίζονται στη γραμμή Μπέλες-εκβολές Νέστου (προσάρτηση Ανατολικής Μακεδονίας). -
Διακοίνωση των ευρωπαϊκών δυνάμεων (31 Ιανουαρίου 1914)
Η Ελλάδα προσαρτά τα νησιά του Αιγαίου εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο. Η Κρήτη ενσωματώνεται στο ελληνικό κράτος την 1η Δεκεμβρίου 1913 -
Συνθήκη Νεϊγύ (14 Νοεμβρίου 1919)
Παραίτηση της Βουλγαρίας από τη Δυτική Θράκη.14 Νοεμβρίου 1919: Υπογράφεται η Συνθήκη του Νεϊγύ, στην ομώνυμη πόλη της Γαλλίας, μεταξύ των Συμμάχων (Αντάντ) και της Βουλγαρίας. Με αυτή καθορίζονται τα σύνορα της Βουλγαρίας με τους γείτονές της, μεταρρυθμίζονται τα σύνορα υπέρ της Ελλάδας στην περιοχή Παρανεστίoυ Δράμας (Μπούκα) και παραιτείται η Βουλγαρία από τη Μεσημβρινή Θράκη. Επίσης αναγνωρίζονται από πριν μεταγενέστερες αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων για την περιοχή αυτή. -
Συνθήκη Σεβρών (28 Ιουλίου 1920)
Παραχωρείται στην Ελλάδα η Ανατολική Θράκη έως την Τσατάλτζα, η Ίμβρος, η Τένεδος και η περιοχή της Σμύρνης (επικυριαρχία και δημοψήφισμα μετά την παρέλευση πέντε ετών). Την ίδια μέρα υπογράφεται η Συνθήκη της Θράκης, με την οποία παραχωρείται στην Ελλάδα από τις Δυνάμεις της Entente η Δυτική Θράκη. -
Συνθήκη Λωζάνης (14 Ιουλίου 1923)
Η Ελλάδα διατηρεί τη ∆υτική Θράκη, αλλά χάνει την περιοχή της Σµύρνης, την Ίµβρο και την Τένεδο.
