Η εξέλιξη των Αποθηκευτικών Μέσων - Επεξεργαστείτε την παρακάτω Χρονοσειρά. Στην χρονοσειρά δεν υπάρχουν εικόνες που να αντιπροσωπεύουν τα αποθηκευτικά μέσα που περιγράφονται. Αναζητήστε εικόνες και προσθέστε τες στην Χρονοσειρά.

By facebooker_10214186381759664
  • 1884 BCE

    Διάτρητη κάρτα

    Είναι μία κάρτα 90 στηλών η οποία κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Επειδή η ποσότητα δεδομένων, η οποία μπορούσε να αποθηκευτεί στις διάτρητες κάρτες δεν ήταν αρκετή, η κύρια λειτουργία της κάρτας δεν ήταν η αποθήκευση μεγάλου αριθμού δεδομένων, αλλά η αποθήκευση ρυθμίσεων και εντολών για διάφορες μηχανές. Είναι μέρος ενός προγράμματος σε Fortran.

  • Διάτρητη ταινία

    Η πρώτη γνωστή απόπειρα χρησιμοποίησης διάτρητης ταινίας (paper tape), ήταν το 1864 από τον Αλεξάντερ Μπέιν (Alexander Bain), εφευρέτη του φαξ και του ηλεκτρικού τηλέγραφου. Κάθε γραμμή της ταινίας αντιπροσώπευε ένα χαρακτήρα. Καθώς υπήρχε η δυνατότητα αναδίπλωσης της ταινίας, η δυνατότητα αποθήκευσης δεδομένων αυξήθηκε σημαντικά, συγκριτικά με τις διάτρητες κάρτες.
  • Period: to

    Μαγνητικές Ταινίες

    Στην αρχή της δεκαετίας του 50 παρουσιάζονται οι πρώτες μαγνητικές ταινίες για αποθήκευση δεδομένων. Πρωτοπόροι είναι η IBM και η Unisys (UNIVAC τότε).
    Οι μαγνητικές ταινίες είναι γνωστές από τα τέλη της δεκαετίας του 20 Οι ταινίες αυτές είναι σε μπομπίνες και μοιάζουν με αυτές που χρησιμοποιούνταν στα πρώτα μαγνητόφωνα ήχου. Ανάγνωση και εγγραφή γινόταν από ειδικά περιφερειακά με μαγνητική κεφαλή.

  • Λυχνία

    To 1946 η RCA (Radio Corporation of America) ξεκίνησε την ανάπτυξη της λυχνίας (selectron tube), μια προγενέστερη μορφή μνήμης υπολογιστή με μέγιστο μέγεθος 10 ίντσες και μέγιστη χωρητικότητα 4.096 bits. Καθώς η τιμή των λυχνιών αυτών ήταν απαγορευτική για την εποχή τους, η ανταπόκριση από την αγορά δεν ήταν θερμή.

  • Μαγνητική ταινία

    Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μαγνητικές ταινίες πρωτοχρησιμοποιήθηκαν από την IBM για αποθήκευση δεδομένων. Ο αποθηκευτικός χώρος των μαγνητικών ταινιών ήταν 10.000 φορές μεγαλύτερος των καρτών, γεγονός το οποίο συντέλεσε στην άμεση επιτυχία του μέσου και το καθιέρωσε ως το δημοφιλέστερο αποθηκευτικό μέσο της δεκαετίας του 1980.

  • Σκληρό δίσκο

    Λίγο μετά την παρουσία των μαγνητικών ταινιών και στα τέλη της δεκαετίας του 50, η IBM παρουσίασε τον πρώτο μαγνητικό δίσκο. Πρόκειται για ένα σκληρό δίσκο με την αρχή λειτουργίας που γνωρίζουμε και σήμερα αλλά με πολλά περισσότερα και με πολύ μεγαλύτερα σε διάμετρο πλατό. Είχε και αυτός το μέγεθος οικιακής συσκευής και ήταν πολύ πιο ευαίσθητος σε σχέση με τους σημερινούς!

  • Μαγνητικός κύλινδρος

    O 16 ιντσών περιστρεφόμενος μαγνητικός κύλινδρος (magnetic drum) με δυνατότητα 12.500 περιστροφών το λεπτό, πρωτοχρησιμοποιήθηκε στον υπολογιστή ΙΒΜ 650 στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Είχε δυνατότητα αποθήκευσης 10.000 χαρακτήρων.

  • Σκληρός δίσκος

    Η ΙΒΜ παρουσίασε τον Σεπτέμβριο του 1956 τον υπολογιστή 305 RAMAC με αποθηκευτικό χώρο της τάξεως των 4,4 MB (5 εκατομμύρια χαρακτήρες). Τα δεδομένα αποθηκεύονταν σε 50 μαγνητικούς δίσκους των 24 ιντσών. Ο Hitachi Deskstar 7K500 ήταν ο πρώτος σκληρός δίσκος ο οποίος αποθήκευε 500 GB δεδομένων, δηλαδή 120.000 φορές περισσότερα δεδομένα από τον 305 RAMAC της IBM, ενώ αρκετοί σύγχρονοι σκληροί δίσκοι φθάνουν σε χωρητικότητα τα 4 ΤΒ σε εσωτερικές συσκευές και τα 8 TB σε εξωτερικές.

  • Κασέτα μαγνητικής εγγραφής

    Η κασέτα κυκλοφόρησε το 1963 από την Philips. Χρειάστηκαν όμως 17 χρόνια για να γίνει το γνωστό και δημοφιλές μέσο αποθήκευσης. Η κυκλοφορία των υπολογιστών ZX Spectrum, Commodore 64 και του Amstrad CPC συντέλεσε κατά πολύ στην διάδοση της. Μία κασέτα 90 λεπτών μπορούσε να αποθηκεύσει από 700 kB έως και 1 MB δεδομένων στην κάθε της πλευρά. Για την αποθήκευση δεδομένων ενός DVD θα χρειάζονταν δηλαδή 4.500 κασέτες και 281 μέρες.

  • Δισκέτα

    Το 1969 παρουσιάστηκε η πρώτη δισκέτα (floppy disk). Ήταν μία δισκέτα 8 ιντσών με δικαίωμα ανάγνωσης (όχι εγγραφής) και αποθηκευτικό χώρο 80 ΚΒ. Το 1973, μία παρόμοια δισκέτα ίδιου μεγέθους μπορούσε να αποθηκεύσει 256 ΚΒ δεδομένων και επιπλέον έδινε την δυνατότητα επανεγγραφής. Η τάση αυτή συνεχίστηκε - μικρότερο μέγεθος, μεγαλύτερος αποθηκευτικός χώρος - και στα τέλη της δεκαετίας του 1990 κυκλοφορούσαν πλέον δισκέτες 3,5 ιντσών οι οποίες μπορούσαν να αποθηκεύσουν 1.44 MB δεδομένων.

  • Laser Disc

    To 1958 επινοήθηκε η τεχνολογία του LaserDisc (δίσκος μεγάλου μεγέθους με αναλογική αποθήκευση δεδομένων), ωστόσο πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι την πρώτη παρουσίαση του σε κοινό (1972). Το προϊόν ήταν διαθέσιμο στην αγορά το 1978. Δεν ήταν δυνατή η αποθήκευση δεδομένων στο LaserDisc, παρά μόνο η αποθήκευση εικόνας και βίντεο σε αυξημένη ποιότητα συγκριτικά με τις τότε διαθέσιμες τεχνικές (VHS).

  • CD / CD-R / CD-RW

    To Compact Disc (CD) είναι το πρώτο ψηφιακό μέσο για αναπαραγωγή μουσικής. Αναπτύχθηκε σε συνεργασία των Sony και Philips το 1979 και έφτασε στην αγορά στα τέλη του 1982. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έγινε δημοφιλές και στους υπολογιστές. Ένα τυπικό CD μπορεί να αποθηκεύσει 700 ΜΒ δεδομένων, ενώ υπάρχει και έκδοση που φτάνει τα 800 MB.

  • Οι compact κασέτες ήχου

    Οι compact κασέτες ήχου ήταν το κύριο αποθηκευτικό μέσο για τους υπολογιστές την αρχή της δεκαετίας του 80. Ανθεκτικές, αξιόπιστες και με μεγάλη για την εποχή χωρητικότητα (10 ΖΧ Spectrum games σε 60αρα), ήταν στην τσέπη του κάθε computer freak της εποχής.

  • Jan 1, 1982 DVD

    Το DVD (Digital Versatile Disc) είναι ένα CD το οποίο χρησιμοποιεί μία διαφορετική μέθοδο τεχνολογίας laser. Ένα DVD έχει χωρητικότητα 4,7 GB ενώ τα Dual Layer DVD (διπλής επίστρωσης) έχουν χωρητικότητα 8,5 GB. Χρειάζονται 6.000 δισκέτες για να αποθηκεύσουν τα δεδομένα ενός DVD ή 4.500 κασέτες με χρόνο εγγραφής 280 ημερών.

  • microdrive

    Η Sinclair πήγε την μαγνητική ταινία για τα μικρά συστήματα ένα βήμα παραπάνω παρουσιάζοντας το microdrive. Ήταν ένα περιφερειακό για τους υπολογιστές της εν λόγω εταιρείας που δεχόταν μικρά tape cartridges χωρητικότητας 100ΚΒ. Βασιζόταν σε μαγνητική ταινία όμοια με αυτή που χρησιμοποιούταν στις βιντεοκασέτες σε ατέρμονο μηχανισμό και μπορούσε να κάνει πολύ γρήγορη μεταγωγή δεδομένων. Έχανε όμως σε αξιοπιστία και τιμή…

  • wafadrives

    Μια κίνηση για μεγάλης ταχύτητας tape drive ανάλογη με το microdrive έγινε από τρίτους κατασκευαστές. Ονομάζονται wafadrives και έπαιρναν tape cartridges πολύ πιο αξιόπιστα από τα microdrives, αλλά στην ίδια υψηλή τιμή.
    Έχουν κυκλοφορήσει σίγουρα για ZX Spectrum και Commodore 64.

  • Removable δίσκοι

    Την ίδια περίπου εποχή παρουσιάζονται και οι πρώτοι removable δίσκοι οι οποίοι μπορούσαν να αποθηκεύονται και να μπαίνουν στη συσκευή εγγραφής και ανάγνωσης όποτε ζητηθούν! Φυσικά πάντα το μέγεθος ήταν μεγάλο και τα πλατό αρκετά ευαίσθητα. Όταν η μαγνητική επίστρωση άρχισε να γίνεται πιο πυκνή και να μπορούμε να έχουμε δεδομένα σε πλατό πολύ μικρότερης διαμέτρου, παρουσιάστηκαν και οι σκληροί δίσκοι που γνωρίζουμε σήμερα.

  • Jan 1, 1990 Κάρτα μνήμης

    Κάρτα μνήμης ή κάρτα φλας είναι μια συσκευή αποθήκευσης ψηφιακών δεδομένων. Χρησιμοποιείται πολύ συχνά σε συσκευές όπως ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές κλπ. Οι κάρτες μνήμης είναι μικρές σε μέγεθος, επανεγγράψιμες και διατηρούν τα δεδομένα τους χωρίς την ανάγκη για τροφοδοσία με ρεύμα.

  • Μνήμη USB

    Οι μνήμες USB αποτελούνται από μια συσκευή αποθήκευσης τύπου NAND ενσωματωμένη με μια θύρα USB. Οι μνήμες USB είναι τυπικά φορητές και επανεγγράψιμες, μεγέθους μικρότερου από μίας δισκέτας 3.5 ιντσών και ζυγίζουν λιγότερο από 60 γρ. Η χωρητικότητα σήμερα κυμαίνεται από 8 GB έως πάνω από 512 GB, με συνεχείς βελτιώσεις στο μέγεθος και την τιμή ανά gigabyte. Μερικές επιτρέπουν διατήρηση αποθηκευμένων δεδομένων έως 10 χρόνια με σύνδεση σε USB έκδοσης 3.0.

  • Blu-Ray Disc

    H μάχη για την επικράτηση του σημερινού μέσου πραγματοποιήθηκε το 2007 - 2008 ανάμεσα σε δυο «μονομάχους»: το Blu-Ray και το HD-DVD. Το Blu-Ray φτάνει τα 25 GB, ενώ η δομή του εγγράψιμου layer το φέρνει πολύ πιο κοντά στο laserdisc.
  • Period: to

    Άλλες μνήμες...Το μέλλον...

    Υπάρχουν πολλές άλλες μορφές αποθηκευτικών μέσων, όπως κάρτες μνήμης (SD, CF, Flash κτλ), Memory Stick, μνήμη USB. Μία καινούργια τεχνολογία, είναι η ιδέα των Holographic Versatile Discs (HVD). Επίσης μια άλλη τεχνολογία έχει ως βάση το φθορισμό. Σύμφωνα με αυτή, σε ένα δισκάκι θα μπορούν να υπάρχουν έως και 10 στρώσεις (layers), σε αντίθεση με τους σημερινούς δίσκους που έχουν το πολύ δύο. Έτσι θα μπορούμε να δούμε χωρητικότητες της τάξης των 47 GB έως και 500 GB.