-
Γέννηση
Γεννήθηκα στην Καμπούλ. Εκεί υπάρχει ένα παλάτι που ’χει καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς...Φοβάσαι να περάσεις από δίπλα του. -
Παιδικά χρόνια
Κάποιοι έχουν να θυμούνται όμορφες στιγμές από το παρελθόν και τα παιδικά τους χρόνια. Αντίθετα, εμείς οι πρόσφυγες έχουμε περάσει πολύ δύσκολα και δεν είναι εύκολο να ξεχνάμε τα τόσα μας προβλήματα. -
Πρώτη μετακίνηση
Φύγαμε από την Καμπούλ για να πάμε στο Χεράτ. Όπως κάθε κοπέλα, εκεί δεν πήγα καθόλου σχολείο. Υπήρχε ο κίνδυνος να μας πιάσουν στον δρόμο, να μας βιάσουν και να μας κάνουν πολύ άσχημα πράγματα. Δεν ήμασταν καθόλου ασφαλείς, εκεί σκότωσαν τον μεγαλύτερο αδελφό μου. -
Δεύτερη μετακίνηση
Δεν ήμασταν καθόλου ασφαλείς στο Χεράτ. Ακόμα και συγγενείς μας ήταν σε εχθρικές ομάδες και είχαμε μεγάλο πρόβλημα. Γι’ αυτό πήγαμε στο Ιράν, όπου μείναμε δύο χρόνια. -
Επιστροφή στην Καμπούλ
Μετά από δύο χρόνια στο Ιράν, επιστρέψαμε στην Καμπούλ όπου η θεία μου ζήτησε να παντρευτώ με τον γιο της και παντρευτήκαμε. Όμως, ακόμα και ύστερα από δύο χρόνια που λείπαμε, μας ξαναβρήκαν και σκότωσαν τον άντρα μου. Τώρα καταλαβαίνετε γιατί έκανα όλο αυτό το ταξίδι με πέντε παιδιά. Αν είχαμε μείνει εκεί, θα σκότωναν και τον σύζυγο που έχω τώρα. -
Η ζωή στο Αφγανιστάν
Αν ήταν καλά τα πράγματα στη χώρα μας και δεν είχαμε πόλεμο, θα μέναμε εκεί. Σκορπίσαμε σε όλα τα μέρη του κόσμου, όπως οι κορδέλες στο έργο Heart in Heart της Γιάελ Καναρέκ, που κρέμονται από ένα σημείο ψηλά και, όπως πάνε προς τα κάτω, απλώνονται στον χώρο. -
Ξεκινώντας το ταξίδι
Μαζέψαμε τα πράγματά μας για να έρθουμε από το Αφγανιστάν μέχρι εδώ. Σαράντα με σαράντα πέντε ημέρες ταξιδεύαμε. Μια μέρα, μάλιστα, χρειάστηκε να περπατήσουμε δεκατρείς ώρες συνεχώς. -
Πλησιάζοντας στην Ελλάδα
Μόλις πλησιάσαμε στην Ελλάδα ήρθε το λιμενικό και μας έσωσε. Ο διακινητής σκεφτόταν να μας ρίξει στη θάλασσα, για να πάρει τη βάρκα και να φύγει. Αλλά το λιμενικό τη σταμάτησε και τον συνέλαβαν. Εγώ, μαζί με δύο παιδιά, δεν είχα προλάβει να κατέβω και η θάλασσα μας τράβηξε μέσα μαζί με τη βάρκα. Αν δεν ήταν οι λιμενικοί να με τραβήξουν με ένα σκοινί, θα με είχε πάρει η θάλασσα μαζί με τα παιδιά και θα είχαμε πνιγεί. Φοβήθηκα πάρα πολύ. -
Το ταξίδι στη θάλασσα
Ταξιδέψαμε πάνω στη βάρκα από την Τουρκία. Κανένας πρόσφυγας δεν θα ξεχάσει ποτέ το ταξίδι στη θάλασσα. Όταν πρωτομπήκα στη βάρκα, είχα χάσει τη φωνή μου από τον φόβο. Και τα παιδιά μου φοβόντουσαν και δεν μπορούσα να τα βοηθήσω. Αλλά και οι μεγάλοι έκλαιγαν και φώναζαν. -
Ο ερχομός στην Ελλάδα
Φτάσαμε στην Ελλάδα εγώ, ο άντρας μου και τα πέντε μου παιδιά. Έχω δύο κορίτσια και τρία αγόρια. Ξέρετε, στο Αφγανιστάν συνηθίζουμε να κάνουμε πολλά παιδιά. -
Λαύριο
Δύο χρόνια μείναμε στον καταυλισμό του Λαυρίου. Όταν ήμασταν εκεί, τα παιδιά μου κάθε φορά που πλησιάζαμε τη θάλασσα φοβόντουσαν. -
Θεσσαλονίκη
Επόμενος σταθμός η Θεσσαλονίκη. Εδώ είμαστε ασφαλείς. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, μας έχουν δώσει ένα σπίτι για να μείνουμε. Σκέφτομαι ότι τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν με ειρήνη, θα μπορέσουν να σπουδάσουν και να φτιάξουν το μέλλον τους. -
Ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία!
Κι εγώ μπορώ να φτιάξω τη ζωή μου. Η ζωή έτσι είναι, πρέπει να δουλεύεις και να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο, πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να προχωρήσεις, σε όποιο μέρος κι αν βρεθείς! -
Η ζωή στην Ελλάδα
Στο Αφγανιστάν οι γυναίκες δεν μπορούν να πάνε σχολείο, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Όμως τώρα που είμαι εδώ, έχω την ευκαιρία να πάω σχολείο. Στην Ελλάδα, ό,τι κάνει ένας άντρας μπορούν να το κάνουν και οι γυναίκες.