-
-
Μετά από αυτό το γεγονός γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία συστήματος ελέγχου των αεροσκαφών. -
-
-
Οι πρώτες προσπάθειες ελέγχου του εναερίου χώρου χρονολογούνται στα μέσα του 1930 στις Ηνωμένες Πολιτείες με πολύ περιορισμένες δυνατότητες. Τότε γίνονται και οι πρώτες πτήσεις ταχυδρομείων στις Η.Π.Α. -
Οι αεροπορικές εταιρίες αποφάσισαν την εκπόνηση ενός συστήματος ελέγχου των πτήσεων για τη δική τους ασφάλεια. Ο Earl Ward επινόησε ένα σύστημα με ασύρματο και φωτεινούς φάρους στο έδαφος. Έτσι επινοήθηκε το πρώτο δίκτυο αεροδιαδρόμων και τους πρώτους κανόνες στο αερδρόμιο του Κλήβελαντ. Όλα τα Αφη εξοπλίστηκαν με ασυρμάτους επικοινωνίας με το έδαφος (γραφεία εταιριών) και προοδευτικά τοποθετήθηκαν και στους πύργους ελέγχου των μεγάλων αεροδρομίων. -
Υπήρχαν 20 συνολικά κέντρα παρακολούθησης πτήσεων στην Αμερική και σχεδόν όλα τα αεροπλάνα εφοδιάστηκαν με ασύρματο. Επίσης υιοθετήθηκε η καταγραφή των πτήσεων σε λωρίδες χαρτιού. Ο Glen Gilbert βοηθός του Earl Ward, έγραψε τα πρώτα εγχειρίδια και επίσης χάρις σ’ αυτόν αναγνωρίστηκε ότι τα κέντρα θα είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο των αφων και όχι οι πιλότοι. -
Επίσημη υιοθέτηση του όρου “Έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας”. Στο τέλος του 1935 ιδρύεται το κέντρο ελέγχου NEWARK, που εκτελούσε έλεγχο σε ακτίνα 50 ν.μ. στα Αφη των εταιριών. Στον ευρωπαϊκό χώρο η Αγγλία πρωτοξεκίνησε τη συστηματική οργάνωση και τυποποίηση και δημιούργησε τους πρώτους αεροδιαδρόμους. Η ονομασία έγινε μα βάση το πρώτο γράμμα του χρώματος που χαράσσονταν οι αεροδιάδρομοι πάνω σε ένα χάρτη π.χ. Green. -
Έγινε ο πρώτος κώδικας «κανονισμών πολιτικής αεροναυτικής» και δημιουργήθηκε η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροναυτικής, που ήταν ο πρόδρομός της σημερινής Ομοσπονδιακής Αεροπορικής Διοίκησης (FAA - FEDERAL AVIATION ADMINISTRATION). Για πρώτη επίσης φορά το 1938 απαιτήθηκε από τον πιλότο να εκτελέσει οδηγίες Ε.Ε.Κ., αφού μέχρι τότε ο έλεγχος ήταν «συμβουλευτικός». -
Η συνεργασία των κρατών για τον έλεγχο των πτήσεων αναβάλλεται λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της φτωχής εναέριας κυκλοφορίας στην Ευρώπη. -
Υπογράφεται στο Σικάγο των Η.Π.Α. η σύμβαση περί διεθνούς πολιτικής αεροπορίας, αποτελούμενη από 96 άρθρα και 18 παραρτήματα (Annexes). Με τη σύμβαση αυτή προσδιορίστηκαν οι βασικές αρχές που αφορούν την εκμετάλλευση του εναέριου χώρου και εκεί θεσμοθετείται το Δίκαιο του αέρα. Με το άρθρο 44 της σύμβασης, προέβλεπε την ίδρυση ενός Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO). -
Η ραγδαία εξέλιξη των αεροσκαφών, η αύξηση των ταχυτήτων και γενικά η ροή της εναέριας κυκλοφορίας παρουσίασε ποσοτική και ποιοτική αύξηση. Ήταν επιβεβλημένη η εξέλιξη του συστήματος εναέριας κυκλοφορίας, αφού έπρεπε να παρέχει υποστήριξη σε πολλούς τύπους αεροσκαφών. Νέες τεχνολογίες, όπως RADARs, ναυτιλιακά βοηθήματα, συσκευές επικοινωνιών και τυποποίηση διαδικασιών άρχισαν να εμφανίζονται για να μπορέσει ο έλεγχος Ε.Κ. να ανταποκριθεί στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις. -
Η Ελλάδα κυρώνει τη σύμβαση του Σικάγου με το Ν. 211/1947 και γίνεται πλήρες και ισότιμο μέλος του ICAO με δικαίωμα ψήφου. -
Εκπρόσωποι 52 κρατών δημιούργησαν το Διεθνή Οργανισμό Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO). https://www.icao.int/ Σκοπός του είναι η ύπαρξη ενός κοινού φορέα, που θα αναπτύσσει τις συμφωνίες για τα αεροπορικά θέματα μεταξύ των κρατών-μελών και θα συστήνει κοινούς/κατάλληλους κανονισμούς και τεχνικές για την πολιτική αεροπορία. Παράλληλα με την καθιέρωση του συστήματος θεσπίστηκε και η εργασία του Ελεγκτού Ε.Κ. Έδρα του είναι το Μόντρεαλ του Καναδά και σήμερα απαρτίζεται από 191 κράτη μέλη. -
Έξι ευρωπαϊκά κράτη (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) συμφώνησαν στον από κοινού έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας του ανωτέρου αεροδιαστήματος (UPPER AIRSPACE). Έτσι δημιουργήθηκε το EUROCONTROL.
https://www.eurocontrol.int/ -
Προστέθηκε και η Ιρλανδία σε αυτό το εγχείρημα και διαδοχικά ιδρύθηκαν τα κέντρα ελέγχου του Μάαστριχ (1972), Σάννον (1975), και Καρσρούης(1977).
