-
1386–1434
W 1419 roku, gdy król wracał z Wielkopolski do stolicy kraju, spotkał go zupełnie niecodzienny wypadek. Nieopodal Poznania rozpętała się potworna nawałnica. Piorun uderzył prosto w monarszą kawalkadę. Dwóch ludzi zginęło na miejscu. Padło też jedenaście koni, w tym cztery ciągnące królewską karetę. Do końca życia miał znosić oskarżenia, iż to Bóg pokarał go za popełnione grzechy. -
-
1434–1444
Jego imieniem została także nazwana jedna z głównych ulic w Warnie - Bulwar Władysława Warneńczyka. Położona na polu bitwy pod Warną dzielnica Warny, w 1910 roku została nazwana Władysławowo na cześć króla. -
1444-1447
Bezkrólewie to okres, w którym państwo nie ma urzędującego monarchy. W Polsce miało ono miejsce m.in.. po śmierci Władysława III Warneńczyka w 1444 roku, gdy jego ciało nie zostało odnalezione, co wzbudziło nadzieje na jego powrót. Przez trzy lata kraj pozostawał bez króla, co prowadziło do napięć politycznych i rywalizacji o tron. Dopiero w 1447 roku koronowano jego młodszego brata, Kazimierza IV Jagiellończyka. -
1447- 1492
Kazimierz IV Jagiellończyk był królem Polski i wielkim księciem litewskim, który panował przez ponad 45 lat – to jeden z najdłuższych okresów w historii Polski. Jako monarcha umocnił pozycję dynastii Jagiellonów w Europie, a jego dzieci zasiadły na tronach m.in.. Czech, Węgier i Litwy.
Miał aż trzynaścioro dzieci, z czego siedmiu synów – nazywano ich „Jagiellońskimi Orłami”. -
1492–1501
Jan I Olbracht był królem Polski w latach 1492–1501, synem Kazimierza IV Jagiellończyka. Choć jego panowanie trwało zaledwie dziewięć lat, zapisał się w historii jako władca, który próbował wzmocnić władzę królewską i ograniczyć wpływy magnaterii. Ciekawostka? W 1497 roku poprowadził nieudaną wyprawę mołdawską, która zakończyła się klęską – od tego czasu mawiano: „Za króla Olbrachta wyginęła szlachta”. -
1501–1506
Aleksander Jagiellończyk był królem Polski i wielkim księciem litewskim, który panował w latach 1501–1506. Jego rządy przypadły na trudny czas konfliktów z Moskwą i napięć z magnaterią.
Jako monarcha musiał podpisać tzw. „przywilej mielnicki”, który znacząco ograniczał władzę królewską na rzecz senatu – był to jeden z kroków w stronę demokracji szlacheckiej. -
1507–1548
Zygmunt I Stary był królem Polski i wielkim księciem litewskim, który panował od 1506 do 1548 roku. Jego rządy to czas rozkwitu kultury renesansowej i stabilizacji państwa.
Był wielkim miłośnikiem sztuki – sprowadził na Wawel włoskich artystów, dzięki czemu zamek królewski zyskał renesansowy blask, a jego żona, Bona Sforza, wprowadziła do Polski wiele włoskich warzyw, m.in.. pomidory i sałatę. -
1530–1572
Zygmunt II August był ostatnim królem Polski z dynastii Jagiellonów, panującym w latach 1548–1572. Jego rządy przyniosły jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Polski – zawarcie unii lubelskiej w 1569 roku, która połączyła Koronę Królestwa Polskiego i Wielkie Księstwo Litewskie w Rzeczpospolitą Obojga Narodów.
Był wielkim kolekcjonerem – zgromadził imponującą bibliotekę i kolekcję klejnotów, a jego pasją były także stroje, których miał setki. -
1575–1587
Anna Jagiellonka była córką Zygmunta I Starego i Bony Sforzy, a także królową Polski w latach 1575–1596. Choć formalnie została wybrana na monarchinię, faktyczną władzę sprawował jej mąż, Stefan Batory, z którym zawarła polityczne małżeństwo.
Została koronowana na króla Polski – nie królową – co miało podkreślić jej pełnię władzy, mimo że w praktyce była jedynie współwładczynią.