-
Prosty monoalfabetyczny szyfr podstawieniowy pochodzenia hebrajskiego, którego działanie polega na zamianie litery leżącej w odległości X od początku alfabetu na literę leżącą w odległości X od jego końca. Wyrazy przekształcone szyfrem AtBasz można odnaleźć w Biblii.
-
Tej metody szyfrowania używano już w starożytności, głównie w Sparcie. Maszyna składała się z drewnianej laski, która miała w podstawie wielokąt. Na laskę nawijano pasek pergaminu, a tekst zapisywano wzdłuż. Po odwinięciu paska pergaminu, wychodził ciąg liter pozornie pozbawiony sensu. Szyfr mógł być bez problemu odczytany przez drugą osobę, pod warunkiem, że posiadała ona laskę o takiej samej grubości. Wystarczyło, że nawinęła na nią pergamin.
-
Rodzaj szyfru monoalfabetycznego wymyślony w starożytności przez greckiego historyka Polibiusza. Opracowana przez niego tabela przypisuje każdej literze pewną liczbę. Litery szyfrujemy podając numer wiersza (rzędu poziomego) i numer kolumny (rząd pionowy) tworząc w ten sposób dwucyfrową liczbę.
-
Perski matematyk, astronom, geograf i kartograf, od jego nazwiska pochodzi słowo algorytm.
-
Szyfr Bacona należy do dość pomysłowych metod szyfrowania. Został wynaleziony w 1605 roku przez Francisa Bacona, angielskiego filozofa i pisarza. Aby zapisać wiadomość za pomocą tego szyfru, trzeba skorzystać z klucza. Każdej literze alfabetu przypisany jest bowiem 5-cyfrowy ciąg liter "a" i "b". Za ich pomocą koduje się informację. Dla przykładu literze "a" przyporządkowany jest ciąg: aaaaa, a literze "s": baaab.
-
Narzędzie to zostało stworzone około 1790 roku, ale było na tyle zaawansowane, że amerykańscy żołnierze używali go nawet 150 lat później, podczas drugiej wojny światowej (choć pod nazwą M-94). Takie urządzenie szyfrujące składało się z 36 talerzy. Na każdym z nich zapisany był alfabet w różnej kolejności. Dzięki zastosowaniu takiej ilości dysków, kod był praktycznie nie do złamania, a ilość kombinacji była ogromna.
-
Szyfr Ottendorfa nazywany jest także szyfrem książkowym, ponieważ polega na kodowaniu informacji za pomocą książki. Dana litera pojawiająca się w tekście, który chcemy zakodować, zastępowana jest ciągiem liczb, które oznaczają pozycję tej litery w wybranej książce. Pierwsza liczba określa numer strony, na której jest litera, druga liczba oznacza numer wiersza, a trzecia - miejsce litery w danej linijce.
-
Najsłynniejsza maszyna drugiej wojny światowej była używana komercyjnie, ale sławę zawdzięcza karierze w armii III Rzeszy Niemieckiej. Działanie Enigmy opierało się głównie o elektromechaniczne części oraz wirniki. Każda zaszyfrowana tutaj wiadomość, miała swoje własne ustawienia, oparte o drukowaną wcześniej książkę z kodami. Choć mogłoby się wydawać, że kod Enigmy jest nie do złamania, udało się to polskim i brytyjskim kryptologom.
-
Polscy matematycy z Uniwersytetu Poznańskiego, od lewej: Henryk Zygalski, Jerzy Różycki i Marian Rejewski, którzy w 1932 roku złamali szyfr Enigmy.
-
W budowie była bardzo podobna do Enigmy, chociaż działała na innej zasadzie. Była także używana podczas drugiej wojny światowej, ale z racji ciężaru i braku możliwości użytkowania w terenie, wykorzystywano ją do przekazywania wyższej rangi wiadomości oraz innych komunikacji.
