-
1386–1434 Uchodził za wyjątkowego czyściocha. Biograf króla, Stefan M. Kuczyński, twierdził, że Jagiełło "czystością osobistą górował nad całym swym otoczeniem".
Mył się bez wątpienia dużo częściej niż ludzie mu współcześni. Jan Długosz odnotował, że "łaźni zazwyczaj co trzeci dzień, a niekiedy częściej używał". Codziennie się też golił, zawsze miał przy sobie "brzytwę, nożyczki, szczotki i grzebień z kości słoniowej" i używał lnianych chusteczek do nosa. -
-
1434–1444 Nie sprawował jednak władzy samodzielnie – zastępowała go rada koronna, a także tak zwani opiekadlnicy, czyli zarządcy poszczególnych dzielnic. W pierwszych latach jego panowania rozstrzygał się kolejny konflikt z zakonem krzyżackim. Dopiero pod koniec 1435 roku, po zwycięstwie Polaków nad rzeką Świętą, podpisano pokój brzeski. -
1444-1447
-
1447–1492 Borykał się z ogromnymi problemami finansowymi, które sytuują go w gronie najbiedniejszych polskich monarchów. Gdy w 1479 roku nadszedł czas wydania za mąż królewskiej córki Zofii Jagiellonki za elektora brandenburskiego Fryderyka Starszego Hohenzollerna, sytuacja finansowa była wręcz dramatyczna. Weselne uroczystości, które zazwyczaj były okazją do podkreślenia królewskiego majestatu, tym razem stały się symbolem jego biedy. -
1492–1501 Po śmierci Kazimierza IV rywalizował o koronę polską z braćmi oraz księciem płockim Januszem II. Zwyciężył dzięki poparciu matki, a także szlachty i mieszczaństwa. Jego koronacja odbyła się 30 września 1492 roku w Krakowie. Władza na Litwie przypadła jego młodszemu bratu, Aleksandrowi Jagiellończykowi. W pierwszych latach rządów Jan zdołał przyłączyć do Polski księstwo zatorskie i płockie. Zawarł też z bratem w 1499 roku nową unię polsko-litewską w Wilnie. -
1501–1506 Aleksander zawdzięcza to, że został wybrany królem tylko temu, że był wielkim księciem Litwy – przekonuje prof. Bogucka. – Polacy chcieli unii z Litwą. Władysław, który panował w Czechach i na Węgrzech nie rościł pretensji do polskiego tronu. Konkurentem był tylko Zygmunt, ale on był zaledwie władcą księstwa śląskiego. Aleksander, znany z ustępstw wobec bojarów na Litwie, stwarzał nadzieję, że będzie "miękki" wobec możnowładztwa polskiego. -
1507–1548 Po śmierci ojca bezskuteczne starał się o wydzielenie części dziedzictwa. Dopiero w 1499 roku osiadł na Śląsku, gdzie otrzymał księstwo głogowskie, którym rządził z nadania najstarszego brata Władysława II Jagiellończyka. Przez kilka lat żył w nieformalnym związku z miejscową mieszczką Katarzyną Telniczanką; doczekał się z niego trójki dzieci. -
1530–1572 Już w dzieciństwie za życia ojca został koronowany na króla (vivente rege). W 1529 roku został wybrany na króla Polski, a rok później koronowany. Miał wtedy 10 lat od tego momentu formalnie współrządził ze swoim ojcem. Jednak faktyczne rządy objął dopiero w 1548 roku po śmierci Zygmunta Starego. Był to pierwszy i zarazem ostatni raz w historii Polski. Elekcja vivente rege wywołała gwałtowną reakcję szlachty. Monarcha musiał przyrzec, że następcy jego syna będą wybierani inaczej. -
1575–1587 Urodziła się jako czwarte dziecko pary królewskiej: Bony Sforzy i Zygmunta Starego w dniu 18 października roku pańskiego 1523. Bona nie miała zbyt wiele czasu dla najmłodszej córki, podobnie zresztą jak i jej dwóch sióstr: Zofii (1522) oraz Katarzyny (1526). Ojciec zajęty polityką, matka prześcigająca go w politykowaniu, nie znajdowali czasu by zajmować się córkami, a szczególnie szukać im kawalerów z odpowiedniej półki dla księżniczek z jednej z najważniejszych dynastii europejskich.