-
Powstaje pierwszy obiekt barokowy, kontrreformacyjny kościół zakonu jezuitów (rzut - Giacomo Barozzi da Vignola, fasada - Giacomo della Porta). Chociaż swoją plastyczną formą ma wyrażać ideowe założenia kontrreformacji (okazała sztuka w służbie kościołowi) - fasadę cechuje powściągliwość zdobień i przejrzyste podziały kompozycyjne. W miarę upływu czasu cechy te zostaną zamienione przez barok na bogactwo elementów architektonicznych i rzeźbiarskich.
-
Baltazar Longhena stworzył dzieło o wyjątkowej dekoracyjności, będące wzorem dla wielu późniejszych budowli barokowych.
-
Autorem jest Francesco Borromini. Kościół reprezentuje tzw. nurt malowniczy, charakteryzujący się bogactwem zdobień, fantazją twórczą, różnorodnością rozwiązań, zanikiem przejrzystych podziałów ramowych. To szczyt możliwości stylu barkowego.
-
W tym projekcie G. Bernini wykazał się mistrzostwem w zakresie urbanistyki i doskonałym wyczuciem perspektywy. Stworzył przestrzeń doskonale zorganizowaną, otoczoną monumentalną kolumnadą. Tradycyjnie, jako wyznawca stylu klasycyzującego, unikał nadmiernej dekoracyjności i poprzestał na prostym toskańskim porządku architektonicznym.
-
Gianlorenzo Bernini zaprojektował kościół w duchu tzw. baroku klasycyzującego, charakteryzującego się uspokojeniem form i powrotem do antycznej harmonii. Szczególnie upodobał sobie trójkątne przyczółki i proste porządki architektoniczne.
-
Gianlorenzo Bernini popisał się tutaj umiejętnościami z zakresu iluzji i perspektywy. Wprowadził także ulubiony motyw kolumnady ograniczającej trakt komunikacyjny z dwóch stron korytarza. Sklepienie kolebkowe uzupełnia harmonię całej kompozycji.
-
Guarino Guarini, inspirując się Borrominim, tworzył formy silnie dynamiczne, operujące kontrastami światłocieniowymi. Mimo wielkiej ozdobności zwracał też uwagę na konstrukcję dzieła.
