-
600 BCE
Α
Οι έως τον 6ο αιώνα π.X. επικρατούσες αντιλήψεις, προπάντων στους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας και της Περσίας, ότι οι διαταραχές του Λόγου και της Ομιλίας οφείλονταν σε επιδράσεις κακών/ακάθαρτων πνευμάτων (Δαιμονολογία) άρχισαν να εκτοπίζονται από την προσπάθεια για πιο πραγματιστικές και ιατρικώς εμπεριστατωμένες ερμηνείες. -
500 BCE
Β
Από τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Ιατρικές Σχολές του Ιπποκράτη του Κώου (460-370 π.Χ.) και του Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.) ασχολήθηκαν πιο επισταμένως με τις λειτουργίες και τις διαταραχές της αναπνοής, της άρθρωσης και της γλώσσας γενικότερα, θέτωντας επιστημονικές βάσεις στη μελέτη τους. -
Γ
Το 1861 ο Paul Broca (1824-1880) εντοπίζει το κέντρο λόγου στον εγκεφαλικό φλοιό, στην τρίτη του έλικα και περιγράφει λειτουργικές επιπλοκές από βλάβες της περιοχής αυτής. Το 1864 ο Trousseau ορίζει την Αφασία. -
Δ
Ο ψυχίατρος Carl Wernicke (1848-1905) εντοπίζει το αισθητικό κέντρο (1874) και κάνει περιγραφή των διαδικασιών κατανόησης και λόγου σε σχέση με το όλο πλέγμα των νευρικών διεργασιών.